Het is vakantie. En wat doet Sigrid Dijkstra? Die staat om acht uur op. Acht uur. Slaapdronken stommel ik naar de badkamer, klaar om een douche te nemen. Vandaag moeten we op visite. Niet mijn favoriete bezigheid, maar goed, is er iets beters te doen in de vakantie? Als ontbijt eet ik cornflakes. Volgens mijn broer kijk ik teveel televisie. Toen ik afgelopen dinsdag een salade maakte als lunch was ik al niet helemaal honderd procent, toen ik cornflakes ging eten als ontbijt in plaats van het gebruikelijke sneetje volkoren brood met kaas werd het alleen maar erger, en toen ik een keer 's ochtends jus d'orange dronk in plaats van thee was ik al helemaal van lotje getikt. Maar cornflakes dus, deze keer wél met thee. Vandaag had ik een duidelijke bad-make-upday. Het wilde gewoon niet. Was de oogschaduw na drie pogingen éindelijk goed aangebracht, verpestte ik het geheel weer met eyeliner. Nee, het was duidelijk mijn dag niet.

Na de visite (waar ik niet te veel over zal zeggen, behalve dat het best wel mee viel) moesten we die middag wéér op visite. Dit keer naar buren, ons buurjongetje was jarig. Aangezien mijn zus en ik zo nu en dan op hem en zijn zusje passen, konden we het niet maken om niet te komen. Een stuk taart en uur verder kon ik eindelijk niks doen.

Gossie, wat is mijn leven toch zwaar.

Sport. Het is niet mijn sterkste punt. Ik ben er gewoon niet zo goed in, en ik vind het ook niet geweldig om te doen. Maar toch wil ik wel een beetje sporten. Om de overbodige kilootjes weg te werken, om zonder zorgen in mijn bikini over het strand te kunnen huppelen. Omdat het mij stiekem toch wel een fijn gevoel geeft. 

Als ik naar school moet, fiets ik vijf dagen per week. Heen en terug, per dag is dat zo'n 15 kilometer. Keer vijf is dus 75 kilometer per week. Ook rijd ik 1 keer in de week paard, een uurtje. Sporten doe ik dus wel. Maar nu is het vakantie. En om het nu bij 1 uurtje paardrijden in de week te houden.... Dus ging ik joggen. Ja,  je leest het goed: joggen.

Al moet ik toegeven: dit is joggen voor dummies. Mijn moeder zei dat een Belgische hardloopcoach genaamd Evy hélemaal het einde moest zijn. Maar na een uur zoeken en tevergeefs dingen downloaden gaf ik de hoop op. Dan maar zonder Evy.

Dus heb ik een paar goede nummers op mijn steenoude MP3-speler gezet, omdat ik geen idee heb hoe ik ze op mijn mobiel moet krijgen, aangezien dit geval uit de prehistorie niet zo goed reageert op een kabeltje. Schema van mijn moeder erbij gepakt, en gewoon begonnen.

Dit hou ik wel vol. Ik heb nu twee keer hardgelopen, en aangezien het 4 keer 1 minuut lopen en 2 minuten wandelen (ik zou me moeten schamen, hoe makkelijk kan het zijn?) kom ik zonder knalrode kop en pijnlijke steken in mijn zij thuis.

Ja, dit bevalt me wel.

'Zus, waar moet ik over schrijven?' 'Schrijf over je geweldige zus!' 'Oké.' 'Neeeee, ga je dat echt doen?' 'Ja, waarom niet?'

Dus. Een stukje schrijven over mijn geweldige zus. Om te beginnen: mijn zus is twee jaar ouder dan ik. De meest gestelde vraag die ze krijgt te horen is: 'Zijn jullie een tweeling? Nee, oh, dat is niet te zien!' Elke keer weer. Mijn zus is kleiner dan ik, en het is dus niet geheel onbegrijpelijk dat ze denken dat we een tweeling zijn, maar om het elke keer weer te horen... 

Mijn zus is fanatiek paardrijdster. Echt fanatiek. Haar hele leven draait om paardrijden. Bijna elke dag rijdt ze paard,en als het aan haar ligt heeft ze elke week een wedstrijd. Paardrijden is leuk hoor, maar dit gaat mij boven de pet. 

Mijn zus is lief, leuk, aardig. Als je het aan haar vraagt tenminste. Als je het aan mij vraagt, is ze vooral heel bescheiden...

Mijn zus is kampioen in het gebruiken van 'ja' en 'nee' als bijvoeglijk naamwoord. 'Het is echt.... ja.' 'Dat doe je toch niet? Dat is toch.... nee.'

Mijn zus is heel goed in het de schuld geven aan anderen. Heel stiekem zit ze op de surfplank heen en weer te wiebelen, en als hij dan omvalt... 'BITCH! JE GOOIT ME ERAF!'

Mijn zus is achteraf niet zo blij met dit stukje. 'NEE, schrijf je dat over mij? NEE, komt er ook iets positiefs in? NEE, ik wil niet dat je een column schrijft over mij.'

Maar stiekem, is mijn zus best wel lief.

Mijn gebeden zijn gehoord. De weergod heeft eindelijk de brutale engeltjes verboden over de aarde heen te piesen en hij heeft de zon de opdracht gegeven haar talent eens te showen aan de wereld, of in ieder geval aan Friesland. Hoewel ik gisteren nog een artikel plaatste over het verschrikkelijk slechte weer van toen, ben ik nu helemaal in mijn nopjes met dit weer, alhoewel het nog wel een paar graadjes warmer mag (maar ik zal niet zeuren hoor). Is dit mijn verborgen gave? Is dit een cadeautje van Moeder Natuur? Of is dit puur toeval?

Toen ik vol enthousiasme begon aan deze blog was het mooi weer. Het was een van de weinige dagen in Nederland dat het droog was en het zonnetje scheen, en ik lag in korte broek in de hangmat. Sigrid's zomer, leek mij wel een leuke titel.

Nu zijn we een week en 573 liter neerslag verder. In een 'lekker fris zomerbuitje' fietste ik naar school toe om mijn rapport op te halen, en toen ik naar huis moest brak de hel pas echt los. Met 120 kilometer per uur stortte de regen naar beneden, en ik fietste heel eenzaam in mijn verschrikkelijk mooie regenjas naar huis.

En nu zit ik binnen. Het is Juli. En ik zit binnen. Terwijl ik gillend en naakt een rondje om het huis heen zou moeten rennen omdat het vakantie is zit ik binnen het op de fiets geïmproviseerde verhaaltje uit te tikken. 

Sigrid's Herfst zou een geschiktere titel zijn.

Dames en Heren, Jongens en Meisjes: De Herfstvakantie is begonnen!

Gisteren was het zo ver. Ik, Sigrid Dijkstra, ging voor het eerst naar Walibi World. Op schoolreisje. Het was een typische Nederlandse dag (lees: regen) en we gingen goedgehumeurd in de bus op naar Flevoland. Eenmaal in Walibi World was het rondlopen en zoeken naar attracties waar geen wachtrij van 5 dagen stond. Als we die eindelijk gevonden hadden gingen we nagelbijtend in de rij staan, want 'O wat is die looping eng'. Wachten, langzaam naar voren stommelen, en als je dan eindelijk aan de beurt bent gespannen afwachten als het karretje tergend langzaam naar boven gaat, om daarna weer met een noodgang naar beneden te racen. Na ongeveer 2 minuten is het geweldige ritje weer voorbij, en aangezien ik 7 keer in een attractie ben gestapt, en 6 uur in Walibi rond heb gedwaald, heb ik dus 5 uur en 46 minuten rondgelopen en gewacht en 14 minuten genoten van attracties.

Fantastisch zeg, Walibi World. 

PRISMA woordenboek: talent: bijzondere aanleg, het goed kunnen van iets en het snel en gemakkelijk leren van iets: hij heeft veel ~ voor muziek.

Na jarenlang zoeken naar mijn speciale verborgen talent heb ik hem eindelijk ontdekt: ik heb het zeer bekende van-alles-een-beetje-talent.

Ik kan een beetje koken, ik kan een beetje paardrijden, ik kan een beetje schrijven, ik kan een beetje tekenen, ik kan pianospelen - maar het zou ook niet best zijn als ik na vijf jaar nog geen vlooienmars kon spelen - , ik kan alles een beetje. Maar eigenlijk blink ik nergens in uit.

Stinkend jaloers ben ik op die mensen die fantastisch kunnen sporten, fantastisch kunnen tekenen, fantastisch kunnen zingen, of iets anders fantastisch kunnen. En ik? Ik kan alles nét een klein beetje. Niet genoeg om er iets mee te doen in ieder geval. Irriterend is dat.

Tot ik besefte: eigenlijk zeg ik nu dat ik alles kan. En is dat niet het meest fantastische op deze aardbol? Dat je álles kan? Nu overdrijf ik, er zijn zat dingen die ik niet kan, maar waarschijnlijk kan ik meer dingen een beetje dan iemand die iets wél fantastisch kan.

Wat fantastisch...

Sociale media (de Engelse term social media is ook in het Nederlands gangbaar) is een verzamelbegrip voor online platformen waar de gebruikers, zonder of met minimale tussenkomst van een professionele redactie, de inhoud verzorgt.

Dit zijn de woorden van Wikipedia. Nederlanders zitten gemiddeld 109 minuten per dag online, wat dus meer komt op bijna 2 uren. Kan je dit verslaafd noemen? Vind ik wel. Ik merk het om me heen. Als mensen bij anderen zijn zitten ze al te vissen naar het WiFi wachtwoord, om vervolgens te kunnen tweetten hoe ontzettend gezellig het wel niet is. Beetje onnozel, lijkt mij. Als het zo ontzettend gezellig is, ga je toch niet op twitter zitten?

Twitter heeft mij van mijn hyves-verslaving afgeholpen, en is ben er zeker van dat over een paar jaar weer een nieuw fenomeen onze favoriete bezigheid is. Als een paar mensen op iets overstappen, en met name als bekende mensen op iets overstappen, zit binnen no-time heel Nederland erop. Want wij, nieuwsgierige aagjes, moeten natuurlijk wel weten hoe het leven van de bekende Nederlander verloopt.

Uit onderzoek blijkt dat stoppen met social media te vergelijken is met stoppen met roken. Social Media verhoogt de hoeveelheid oxytocine in je lichaam, waardoor je warme gevoelens krijgt. Maar mij lijkt dat je ook wel aan de gelijke hoeveelheid oxytocine kan komen door gezellig te doen met vrienden of familie, maar social media heeft toch een grote invloed op je leven, vooral als je een smartphone hebt.

Social Media, verslaving?

Bronnen: www.spitsnieuws.nl 

              www.wikipedia.nl  

Typisch. Nog maar één column geschreven en ik heb al een writer's block. Alhoewel, writer's block wil ik het niet noemen, gezien het feit dat ik mezelf niet echt een 'writer' vind. Toen ik enthousiast begon aan deze blog zat ik barstensvol met ideeën. En nu zijn ze weg. Weggekropen in het verste hoekje van mijn brein, gezellig kletsend met mijn inspiratie en creativiteit. Aangezien ik gisteren ook al geen column had geschreven, en ik het schrijven in ieder geval een week vol wil houden, dacht ik: ik ga een column schrijven over mijn writer's block.

Schrijversblok (Engels: writer's block) is het tijdelijke onvermogen van een schrijver of componist om tot schrijven te komen.Het (creatieve) schrijfproces verloopt deels onwillekeurig. De schrijver is een stuk afhankelijk van factoren die niet onder zijn controle vallen, wat soms leidt tot een (tijdelijk) verlies van inspiratie.

Dat vertelt onze grote vriend wikipedia ons. En het klopt. Tijdelijk verlies van inspiratie. Alhoewel, tijdelijk moet ik maar afwachten. Het zou me niks verbazen of ik heb negen weken lang geen inspiratie, en als ik dan weer druk met school bezig moet floept het allemaal naar buiten. Maar dan heb ik geen tijd om het met jullie te delen. En als ik dan weer tijd heb, is het - gewoon om mij te pesten - weer weg.

Mijn leven is zwaar....

Zomer, de tijd van....

Piekeren. Zal ik een korte broek aandoen of niet? Zal ik een veel te grote maar geweldig lekkere sorbet nemen of toch dat ene verfrissende waterijsje? Zal ik mijn benen scheren of zal niemand die kleine haartjes opmerken? Zal ik een nieuwe bikini kopen of kan die van vorig jaar er nog wel mee door? Zal ik de fiets nemen vanwege het prachtige weer of zal ik de auto nemen omdat het toch nog wel een stukje is? Zal ik naar het luxe hotel in Spanje gaan of zal toch naar de simpele maar gezellige camping op één van de waddeneilanden? Zal ik ....

Bejaarden. Als het eerste zonnestraaltje door de deken van wolken komt zie je de bejaarden weer komen. Onwennig halen ze de winterjas uit het stof en gewapend met een sjaal, muts en handschoenen maken ze de fietsweggetjes weer onveilig. Net trekvogels, weken zie je ze niet, en als het mooi weer wordt komen ze profiteren. Voor de oudere mensen onder ons, dit is niet kwetsend bedoeld. Stiekem zijn jullie gewoon heel slim.

De onzekerheid. De onzekerheid over het menselijk lichaam. Is mijn lichaam wel strand-proof? Is die week leven op rauwe worteltjes genoeg geweest om de vetrolletjes op mijn buik weg te werken? Hebben mijn fantastische melkflesbenen wel genoeg kleur gekregen naast de oranje gloed uit de veel te dure tube met zelfbruiner? Heb ik wel genoeg geoefend op die beweging dat ik uit de zee kom en verleidelijk met mijn haren door de lucht zwaai? 

Een onvoorspelbare tijd, die zomer...